Spring naar content

Werkgeluk en leidinggeven tijdens een nieuwe coronagolf

07 december 2021

DSC_0464

Door: Ronald Alberts, teamcoach Rosagaerde in samenwerking met Renee Kester, coördinator Werkgeluk 

In april 2021 begon ik, Ronald, als teamcoach op locatie Rosagaerde. Een prachtig kleinschalig huis, tegenover de Efteling. Vanuit het raam van mijn kantoor kijk ik op de wagentjes van het ‘Land van Laaf’.  Nieuwe organisatie, nieuwe locatie, nieuwe medewerkers. Iedereen moet aan elkaar wennen.  Ik voelde een gezonde spanning voor het onbekende, maar ik werd zo warm ontvangen, dat het wenproces voor mij snel voorbij was.  

Hoog in het vaandel 

De organisatie heeft werkgeluk hoog in het vaandel staan. Iets waar ik me volledig in kan vinden en me graag voor inzet.Een mooie uitdaging! Hoe kom ik erachter waar het werkgeluk op dit moment ligt bij de medewerkers van Rosagaerde,  zeker in tijden van deze (corona)crisis? Tijden waarin de werkdruk hoog is en de bezetting laag. Een tijd waarin je veel te maken krijgt met emoties van bewoners, families én jezelf. En hoe vind ik daarin weer mijn eigen werkgeluk?  

Een uitdaging 

Een luisterend oor, gezien worden, werkgeluk bespreekbaar maken, zelf het goede voorbeeld geven en weer acties nemen op wat je hoort en ziet. Zelf je werkgeluk zichtbaar maken en delen met de ander, zodat het kan vermenigvuldigen. Ik moet toegeven, dat is geen makkelijke taak in deze tijden. Er zijn momenten waarin het werkgeluk ver te zoeken is bij medewerkers. Kwetsbaar opstellen maakt dat we open kunnen zijn naar elkaar, bespreekbaar maken dát het werkgeluk op dat moment even niet meer zichtbaar is. Herkennen, erkennen en kijken hoe je het weer op kan pakken.  

Focus herzien 

Ook ik heb daar soms mijn spiegel voor nodig. We zijn in tijden van crisis gewend om in de ‘overlevingsstand’ te gaan. Ik kwam in deze situatie terecht waardoor ik een minder ‘luisterend oor’ kon zijn en via mijn teams te horen kreeg dat ze zich minder gehoord voelden. Hierdoor werd ik wakker geschud, waardoor ik mijn aandacht weer meer op mijn teams ging focussen.  

Een volgend moment toen ik op een woongroep kwam en ik een collega uitnodigde voor een ‘moment samen’, merkte ik dat ik afgewezen werd en ze liever door ging met werken. Ik drong erop aan om toch even te gaan zitten samen en vroeg een collega om de groep even in de gaten te houden. We kregen een één op één moment. Een moment waarin open gesproken kon worden, een moment wat weer bij mij paste. Dit is hoe ik wil werken, de mens achter de medewerker aandacht geven. Ik had mijn spiegelbeeld weer terug.  

Aan het stuur 

Continue schakelen, iets wat sowieso al bij de functie van teamcoach hoort, maar in deze tijden nog belangrijker is. Proberen niet mee te gaan in de overlevingsstand, maar het stuur van het schip beet te pakken. En op momenten als je de spiegel krijgt van je eigen handelen, dit ook kunnen accepteren en weer oppakken.  

Een luisterend oor, gezien worden, werkgeluk bespreekbaar maken, zelf het goede voorbeeld geven en weer acties nemen op wat je hoort en ziet. Zeker geen makkelijke taak, maar ik krijg van deze taak werkgeluk. En als ik mijn werkgeluk weer zichtbaar maak, kan delen met anderen, dan zal het zich vanzelf gaan vermenigvuldigen.  

“Delen om te vermenigvuldigen”, een quote die op dit moment eigen is geworden.