Van politieagent naar teamcoach in de ouderenzorg

Door: Emiel Livius, teamcoach locatie Zorgexpertisehuis Liduina

Toen ik 19 was startte ik op de Politieacademie. Een beetje cliché, maar het was een jeugddroom. Als kind ging ik op in televisieprogramma’s waarin ik de recherche aan de slag zag. “Dat wil ik ook”, dacht ik toen. Zoals met zoveel dingen in het leven, kwam ik erachter dat het niet voor niets televisie is. Het ziet er anders uit in het echte leven. Ik besloot ‘de straat op te gaan’, zoals we dat zeggen. Ik besloot politieagent te worden.

In het begin van de opleiding had ik het erg naar m’n zin. Ik vond het leuk op straat. Ik kon goed omgaan met heftige situaties en het ook goed weer van me af zetten zodra ik weer thuis was. Toch zette dat positieve gevoel niet door. Tegen het einde van de opleiding, ging ik met steeds meer tegenzin naar het werk. Uiteindelijk sliep ik nog maar twee uur per nacht. Mijn hele lijf liet me weten dat ik dit niet meer wilde. Ik voelde me niet thuis. De organisatie past niet bij mij en ik niet bij hen. Ik had een dieptepunt bereikt en zette dezelfde dag de opleiding nog stop.

Op zoek naar…

Maar ja, wat dan? Je bent jong, de opleiding net niet afgerond en op zoek naar een nieuwe richting. Ik hou van praten, dat wist ik. Misschien de pabo? Mijn moeder werkte al zo lang ik me kan herinneren in de zorg, maar daar hing voor mij lang het ‘billenwas-stigma’ aan. Toch voelde ik iets bij de zorg en dus solliciteerde ik als cliëntondersteuner. Uiteindelijk ging ik met twee linkerhanden als ondersteuning van de huismeester aan de slag. Echt handig was ik dus niet, maar niet vies van hard werken en daarmee kom je al ver. Daar, op locatie De Beemden, zag ik dagelijks de zorg aan het werk. Ik herinner me nog goed een situatie waar ze bezig waren met een passieve tillift. Het intrigeerde mij.

Toen ging het snel. Ik kwam in contact met de praktijkopleider en ging de opleiding tot verzorgende IG volgen. Een opleiding die ik na een verkort traject kon afronden met een diploma. Na een paar maanden kreeg ik al de kans om teamcoach te worden. Het was een mooie samenkomst van omstandigheden: een collega had een nieuwe uitdaging gevonden en kondigde dat toevallig aan op mijn meeloopdag. 1+1=2

Thuiskomen

Ik ging weg bij de politie omdat ik me niet thuis voelde. Bij ZGEM is dat wel anders. Ik ben enorm dankbaar voor de ruimte en ontwikkeling die ik hier heb gekregen. De politie heeft me zeker gevormd en de ervaring op straat staat gelijk aan een spoedcursus volwassen worden. Ik ben gewend om gemakkelijk een drempel over te stappen bij mensen. Ik kan snel schakelen en weet wanneer ik juist kan meeveren. De werkdruk ligt in beide vakgebieden erg hoog, maar dat past goed bij mij. Die ervaring zorgt er ook wel voor dat ik deze baan op m’n 26^e kan dragen. Terugkijkend zie ik een voorspellende factor voor deze carrièreswitch: veel politieagenten trekt het justitiële gedeelte, oftewel het boeven vangen, het meest aan. Voor mij was het destijds al anders: ik vond de hulpverlenende kant leuker. Alleen de spanning, die mis ik soms, maar ik zou voor geen goud meer willen ruilen.