Herkenning bij het Alzheimer Café

Door: Mathieu Hendriks, geestelijk verzorger (i.s.m. Carlijn Raijmakers, communicatieadviseur)

Afgelopen 28 maart was ik als spreker te gast bij het Alzheimer Café (Regio ’t Groene Woud). Met zo’n 30 verwanten van mensen met beginnende vergeetachtigheid kwamen we samen in Restaurant zaal de Nachtegaal. Het thema van de avond: dementie en een menswaardig leven. Vanuit mijn ervaring en kennis als geestelijk verzorger van Zorggroep Elde Maasduinen leidde ik deze avond.

Bernard doet graag wat ‘ie altijd al deed

De avond begon ik met het verhaal van Bernard. Onderaan deze pagina kan je het volledig verhaal van Bernard te lezen. Samengevat: al zijn hele leven staat Bernard om zes uur op. Klaar om de schapen te gaan voeren. Dan treft hij de voorbereidingen om naar zijn werk te gaan. Zijn vrouw Ankie geeft liefdevol aan dat hij dat niet meer hoeft. Dan komt het besef bij Bernard: hij is met pensioen. Ankie is benieuwd hoe de dag weer gaat verlopen..

Herkenning

Op een avond zoals deze vertel ik over veel casussen, of beter gezegd: verhalen. Ze zorgen ervoor dat mensen hun situatie herkennen. Naar aanleiding van die verhalen kan ik handvatten geven. Het is namelijk niet niets: je vader, moeder, partner, broer of vriendin die beginnend vergeetachtig wordt. Soms zonder dat diegene het zelf doorheeft. Hoe ga je ermee om? Hoe zorg je dat iemand een menswaardig leven behoudt? Maar ook: hoe ga je er zelf niet aan onderdoor? Wat heb je als verwant nodig?

Een menswaardig leven

Iets waar ik constant naar streef in mijn werk, is de kwaliteiten en het karakter van een persoon zo lang mogelijk te ondersteunen. Diegene en jezelf als mantelzorger niet verstoppen. Ervoor zorgen dat dingen die iemand al zijn of haar hele leven lang graag doet, zoveel mogelijk kan blijven doen. Denk aan vrijwilligerswerk of lidmaatschap bij een koor. Daarvoor is een gesprek aangaan met het netwerk heel belangrijk. Kunnen mensen van het koor bijvoorbeeld een oogje in het zeil houden terwijl iemand zijn grootste passie uitoefent? Wie kan bijdragen aan kwaliteit van leven van de persoon met beginnende vergeetachtigheid en daarbij ook niet alle last op de schouders van één mantelzorger leggen? Ook kleine dingen, zoals iemand (eventueel onder toeziend oog) nog de was laten doen óf ’s ochtends vroeg een kijkje bij de schapen laten nemen, is van grote waarde.

Denk ook aan jezelf

Als mantelzorger bewandel je soms een eenzame weg. Je geliefde is misschien niet meer het maatje die hij/zij altijd is geweest en je hebt zorgen wat de toekomst, of misschien wel gewoon de dag, brengt. Het Alzheimer Café kan een plek zijn om te praten met anderen die in een vergelijkbare situatie zitten en professionals reiken je er de hand. De volgende bijeenkomst is op 25 april. Dan vertelt mijn collega Gerrie Hubers, GZ-psycholoog meer over gedragsveranderingen bij dementie. Meer informatie hierover vind je hier: Gedragsveranderingen bij dementie ‘s-Hertogenbosch-Bommelerwaard – 25 april 2022 | Alzheimer Nederland (alzheimer-nederland.nl)

Einde blog

Het volledige verhaal van Bernard

Zonder dat de wekker is gezet, gaan van Bernard, klokslag zes uur, de ogen open. Hij rekt zich uit om vervolgens voorzichtig uit bed te schuiven. Sokken aan en naar de badkamer om te plassen, de handen wassen en ook even door het gezicht. Zachtjes de trap af. In de keuken klikt hij op het knopje van het koffiezetapparaat. Loopt door naar de bijkeuken om zijn overal aan te trekken en schiet in zijn klompen, buiten onder het afdakje. Het is nog fris, je hoort enkele vogels kwetteren. Achter de bomen wordt het al lichter. Heerlijk denkt hij, het voorjaar is in aantocht.

Over het stoepje stiefelt Bernard naar de stal. Daar klinkt al wat gestommel en een zachte bééé. Als hij de stal in loopt voelt hij de warmte van de dieren en snuift hij de geur op. Zo vertrouwd! De schapen dringen al naar het hek om naar buiten gelaten te worden.

Bij de grote staldeur voelt hij de schapen één voor één langs hem glippen om de wei in de rennen. Tevreden kijkt hij naar de groep die zich te goed doet aan het frisse groen. De afgelopen week was het al boven de tien graden en is het gras gaan groeien. Vroeg dit jaar! In de stal vult hij de emmer met hardvoer en schud het in de voerbak. De schapen kijken er nog niet naar om.

Bernard loopt terug naar de keuken en schenkt een mok koffie in. Neemt een slok en ook een hap van de peperkoek die op een bord onder een schoteltje klaar ligt op het aanrecht. Loopt vervolgens weer naar buiten om zijn fiets uit de schuur te halen en zet hem voor het keukenraam. Aan de keukentafel leest hij snel even de koppen van de krant. Hangt zijn overal terug in de bijkeuken, dan weer naar boven.

In de slaapkamer zegt hij: ‘Ank, ehh mijn kleren?’ Ankie antwoord: ‘Hoeft niet Ber.’ Bernard grinnikt. ‘Ik dacht even…’. ‘Ja dat dacht ik al.’ zegt Ankie. ‘Ik hoorde dat je je fiets buiten zette. Kom nog even terug in bed, dan ontbijten we straks samen.’

Bernard stapt in bed en schuift naar Ankie. ‘Oe, is het zo koud buiten.’ ‘Ja, het is fris, vind je het te koud?’ ‘Nee, kom maar.’ Bernard slaat een arm om Ankie en geeft haar een kus en zegt tegen zichzelf: ‘Ik ben met pensioen!’ en fluistert tegen Ankie: ‘Wat moet ik toch zonder jou…’ Ankie vraagt zich bezorgd af: ‘Hoe zal het gaan vandaag?’